Search here...
TOP
Health

Als je tijdens je zwangerschap kampt met een depressie

Wie mij kent, weet dat ik PCOS heb. In het kort betekent dit dat je hulp nodig hebt bij het zwanger worden. Het traject van zwanger worden is een aaneengesloten reeks van ziekenhuis in en uit, hormonen slikken, dagen tellen, bloedprikken en follikelmetingen. Je weet van tevoren dat het maanden gaat duren voordat je een positieve test in je handen zal krijgen of dat er een kans bestaat dat dit nooit zal gebeuren. Dan komt toch plots het ene moment: je hebt die positieve test in je handen! Je gaat met je billen op die dikke roze wolk zitten of toch niet? Ik vertel je mijn persoonlijke verhaal over een prenatale depressie.

Hormonale disbalans

Mijn hele leven lang worstel ik al met mijn hormonen. Ze zijn niet in balans. Dit heeft dus ook te maken met PCOS. Ik maak teveel testosteron aan en mis het hormoon dat zorgt voor een eisprong. Dit werkt heel goed op mijn spiermassa, want je weet zelf ook dat mannen veel gespierder zijn dan vrouwen. Als ik train, zie je die dus snel, maar het werkt niet goed op mijn stemmingen.  Vroeger als kind op de basisschool voelde ik me al anders. Ik speelde veel liever met de jongens dan met de meiden. Meiden vond ik maar moeilijk. Zo gemeen, vooral tegen mij, want ik deed niet mee met al die stomme meidenspelletjes, dus ik hoorde er niet bij. En dan dat gezeur de hele dag! Mijn hemel! Jongens waren makkelijker: even vechten en weer klaar. Ik was ook meer van het vechten en heb zelfs eens een hele staart uit een jongen zijn hoofd getrokken. Zou deze disbalans toen al in ontwikkeling zijn geweest?

De puzzelstukjes vallen in elkaar

In 2011 kreeg ik de diagnose PCOS. Dat was het moment dat we besloten om voor een kindje te gaan. Langzaam begonnen alle puzzelstukjes in elkaar te vallen. Ik kon eindelijk verklaren waarom dingen zo gegaan zijn in mijn kindertijd en jeugd. Waarom ik de dingen deed die ik deed en waarom ik me voelde zoals ik me voelde. We wisten vanaf dat moment ook niet of we kinderen konden krijgen, maar op de één of andere manier heb ik altijd al gedacht dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen. Waarom? Geen idee. Intuïtie?

De hel van hormoonbehandelingen

Als je met deze diagnose besluit om door te gaan voor een kindje, zal je hormoonbehandelingen moeten ondergaan. Het zal niet meer spontaan lukken. Het leuke en spannende gedeelte van zwanger worden is eraf. Voor een kindje doe je alles. Echt. Alles. Ook door een hel gaan. De hormoonbehandelingen waren lichamelijk goed te doen, maar ik ging er geestelijk aan onderdoor. Ik werd neerslachtig, wilde me verstoppen voor iedereen en alles en kon de hele dag wel huilen. Ik hield me voor dat dit stopte zodra ik zwanger was, omdat ik dan die hormonen niet meer hoefde te nemen. ’s Avonds, als ik alleen was, kon ik echt helemaal over mijn toeren zijn om niks. Ik voelde me zo ellendig en niks waard en dat allemaal door die hormonen. Krengen zijn het. Maar het moment kwam echt: die positieve test! Weg met die rommel en genieten! Dat was wat ik dacht.

De ontwikkeling van een depressie

Ik was zielsgelukkig. Ook ik kon moeder worden! Binnen 9 maanden zou ik een heerlijk frummeltje vasthouden, die helemaal van mij was. Ik wilde er heerlijk van genieten. Dat deed ik ook zeker van het idee, maar mijn stemmingen bleven negatief. Ik hield het geheim voor iedereen. Want hoe kan dat nou? Mensen zouden dit niet begrijpen: eerst heel veel moeite gedaan en je dan zo ellendig voelen. Dat is gek, vind je niet? En toch werden de negatieve stemmingen heviger. Soms dacht ik echt dat het beter was dat ik er niet meer was, want ik wilde stoppen met me zo ellendig voelen. Niemand snapte wat er was, want er was NIKS. Er was niks om me zo ellendig om te voelen. Ik had alles wat mijn hartje begeerde en nu groeide er ook nog eens een prachtig wezentje in mijn buik. Ik zou op een roze wolk moeten zitten. Het was na al die hormoonbehandelingen een hele domper. Je staat er zo alleen in. Niemand kan je helpen, want er is niets aan te doen. Het werd tijd dat ik het onder ogen zag: ik kampte met een prenatale depressie.

Lees ook: De juiste sportkleding voor tijdens je zwangerschap vind je zo!

De maanden kropen voorbij

Jeetje, wat vliegt de tijd als een ander zwanger is, maar wat duurt het toch lang als je het zelf bent en ook nog kampt met je ellendige zelf. Ik googelde ook veel te veel op prenatale depressie en daar word je ook niet vrolijker van. Ik las dat een prenatale depressie over kon slaan in een postnatale depressie en dat is nog veel vreselijker. Dan voel je je ook zo ellendig, maar dan heb je ook nog een baby die je alle liefde wilt geven. Ik was zo enorm bang dat ik hier in over zou gaan. Toch wist ik het los te laten. Je kunt je wel zorgen maken over dingen die je niet weet, maar dat slaat nergens op natuurlijk. Je moet gewoon afwachten waar je uiteindelijk belandt. Ik ben toen ook begonnen met extra visolie te slikken en vitamine B6, dit wil nog wel eens helpen bij een prenatale depressie. En blijven zorgen dat je vitaal blijft.

Het moment van de waarheid

De bevalling natuurlijk. Het moment van de waarheid. Nouja, eigenlijk de periode die daar op volgt. Zal het overslaan of overgaan? Bij mij was was het gek genoeg van de één op de andere dag weg. Alsof ik tijdens de bevalling alle negativiteit er in een keer uit had geperst. Huh? Gewoon zomaar? Het bewijs dat ik dus niet gek werd, maar dit echt een hormonale kwestie is geweest. Al die tijd. Ik kon na een tijdje niet eens meer geloven dat ik tijdens die periode het soms echt niet meer zag zitten. Ben je zelf ooit wel eens intens verdrietig geweest? Dat het je echt pijn van binnen doet? Doordat de liefde van je leven je hart brak? Of door iemand die overleed? Dat precieze verdriet had ik 9 maanden bij me. Elke dag. Zomaar. Dat hou je niet vol, geloof me.

Ze leefde nog lang en gelukkig

Uiteindelijk sta ik hier, in het nu. Twee prachtige jongens. Een van vier en een van anderhalf. Ze maken me zielsgelukkig, elke dag weer. Ik geniet er zo van en besef me elke dag weer dat het niet vanzelfsprekend is dat ze er zijn.  Ik zit heerlijk in mijn vel, fijn gezin, mijn man die mij overal in steunt, twee hele fijne banen en mijn blog hier, waar ik mijn ziel en zaligheid in kwijt kan en mijn verhaal kan vertellen aan jou.

Misschien herken je bepaalde dingen en dan is het fijn dat je weet dat je hier niet alleen in staat. Als je denkt dat je een prenatale depressie hebt, zoek hier hulp voor. Praat met iemand die hier verstand van heeft, al is het alleen maar om begrepen te worden. Het komt echt vaker voor dan je denkt, maar niemand praat erover. Daarom heb ik je nu mijn verhaal verteld. Verbreek dit taboe!

Lees ook: Pregnancy shaming: 9 opmerkingen die echt niet kunnen

Mom on Top

Kimberley

Owner Mom on Top | Mom of three | Health | Momlife | Fitness | Beauty

«

»

14 COMMENTS

  • Krystle

    Ik heb ook altijd gedacht dat ik geen kinderen kon krijgen. Mijn nachtmerrie werd bijna werkelijkheid, maar naar jaren hormoonbehandelingen is het gelukt. Ben ook bij een psycholoog geweest tijdens de behandelingen, maar zij begreep mij niet dus heeft bij mij niet geholpen toentertijd.
    Krystle onlangs geplaatst…Mama, dat is niet de echte SinterklaasMy Profile

    • Kimberley
      AUTHOR

      Wat fijn dat het ook voor jou is gelukt! Maar wat naar dat je er zo alleen in stond ????

  • Aniek

    Pfoe, wat een traject ben je door gegaan om zwanger te worden. En dan die ellende… dapper dat je je verhaal zo open deelt!

  • Melissa

    Lijkt mij allemaal heel heftig om mee te maken.
    Melissa onlangs geplaatst…De Kerstdagen van… Nicole.My Profile

  • Merel

    Zonder te veel te willen uitweiden was mijn eerste zwangerschap verschrikkelijk eenzaam. Een deel van je gevoelens herken ik, of het hormonaal was weet ik niet maar het voelde afschuwelijk. Daarom knap en dapper dat je het taboe doorbreekt. Tien, elf jaar geleden was er heel weinig bekend over prenatale depressies. Dankzij dit soort verhalen gelukkig steeds meer. Weet zeker dat vrouwen die in deze situatie zitten heel blij zijn dat anderen hun verhaal doen.
    Merel onlangs geplaatst…Verslag Pakjesmiddag 2017 | ‘We houden het rustig dit jaar’…My Profile

    • Kimberley
      AUTHOR

      Ik wou inderdaad zelf ook dat er toen meer over te lezen was. Wat naar dat je hetzelfde hebt ervaren. Hoop dat je nu oké bent. Liefs

  • Kimberly

    Wat heb je dit duidelijk beschreven en goed dat je erover schrijft. Hierover heb ik namelijk nog heel weinig gelezen. Kusje!

  • querine

    lijkt me heel moeilijk een normale depressie is al moeilijk en dan ook nog tijdens je zwangerschap..goed dat je er over schrijft

  • Sherry

    Openhartig geschreven. Fijn dat je je verhaal met ons deelt. Wat heb jij allemaal meegemaakt. Hormoonbehandelingen lijken me niets. Gelukkig heb je twee kinderen. Fijn dat je de taboe doorbreekt.

  • Eke

    Jeetje, ik zit jouw artikel met tranen in mijn ogen te lezen. Wat moet jij je eenzaam gevoeld hebben, zo sneu! Ik heb echt wel een maand of twee me een beetje vlak gevoeld. Eindelijk zwanger na twee jaar, maar er gewoon niet van kunnen genieten omdat je het gewoon niet gelooft. Valt natuurlijk totaal in het niets bij wat jij hebt moeten doorstaan. Hormonen sucks en daar mag best wat meer bekendheid over komen!

    • Kimberley
      AUTHOR

      Wat een lieve reactie! ???? De wetenschap dat je straks een prachtig kindje in je armen hebt, houdt je sterk. Ik snap jou ook: eerst zien, dan geloven. Herkenbaar ook ???? Hoop dat jij nu wel kan gaan genieten, want het is een hele mooie periode. Liefs, Kimberley

  • Marieke

    Een voor mij (deels) herkenbaar verhaal. Wat dapper om dit hier zo te delen! Ook ik ben door de hel van hormoonbehandelingen gegaan en voelde mij ontzettend neerslachtig. Na een maand of 10 zat ik echt tegen een depressie aan. Avonden huilen op de bank en verder bijna alleen maar slapen. We besloten om een flinke pauze te nemen. Gelukkig was dit uiteindelijk niet nodig omdat ik dit maand zwanger was. Net als jij ben ik nog iedere dag dankbaar voor het grote wonder dat mij mocht overkomen.

  • Nicole

    Heel goed dat je je verhaal vertelt hebt. En wat naar dat je tijdens de zwangerschap je zo voelde. Rothormonen ook. Ik zat beide zwangerschappen niet op een roze wolk maar kon nog wel enigszins genieten. Echter na de eerste bevalling wel een postnatale depressie gehad en dat is ook zo naar wat je al zegt.

Laat een antwoord achter aan Merel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.