Mud Masters: Nog twee weken te gaan

Een tijdje geleden schreef ik al een blog over het trainen voor Mud Masters. Na het zien van de obstakels, wist ik dat er veel werk aan de winkel was. Zoiets als een omgekeerde monkey bar bijvoorbeeld: de gewone kan ik niet eens! Ik ben hard gaan trainen en kwam er niet ongeschonden vanaf..

Hoe train je voor Mud Masters

Die vraag had ik ook. Voorheen deed ik thuis aan hardlopen en krachttraining, maar de laatste tijd ook niet zo heel veel. Het kwam er gewoon niet meer zo van met 3 banen tegelijk. Ik besloot er één van op te zeggen. Niet zo zeer voor Mud Masters, maar om zelf ook meer tijd te krijgen om te sporten. Dat is iets wat ik echt heel graag doe. Het geeft me heel veel energie, zelfvertrouwen en adrenaline. Zonder sport kan ik mijn ei niet zo kwijt. Ik ben dus weer gaan bootcampen. En deze bootcampclub heeft zelfs een klein obstakel parcour! Dus voor mij de perfecte manier om te trainen voor Mud Masters!

De monkey bar

Een obstakel die in geen enkel opstakel parcours ontbreekt. Helaas. Het lijkt echt zo makkelijk te gaan, als je naar al die getrainde mannen kijkt ten minste. Ik dacht hem ook even te doen, zonder enige kennis van techniek. Ik pakte de eerste bar vast en besloot vervolgens daar maar te blijven hangen, dat kon ik ten minste als een pro! ‘Kom op, Kim. Je kunt beter dan dit’ vertelde ik mezelf. Daarnaast stond iedereen me aan te staren of ik nog ging, want dan kon de volgende. Ik nam een zwaai en donderstraalde naar beneden. Wat een afgang.

De techniek

Maar hoe moet dit dan wel? Ten eerste: zorg voor een goeie grip. Spuug je handen in en wrijf ze in zand. Lekker dirty, maar het is geen sport om mooi van te worden. Zorg dan dat je (aan) de bar vastp(l)akt. Je merkt meteen dat je er niet meer afglijdt. Als je de bar vastpakt, zorg dan dan je duimen ook over de bar gaan en niet eronder door. Vervolgens kan je er dus voor kiezen om elke bar met twee handen vast te pakken in je swing of iedere keer een nieuwe te pakken. Dit hangt ook af van de lengte tussen de bars. Beweeg je benen mee in een soort fietsbeweging. Met een paar keer oefenen, lukt je dit al! Mij lukt het dus ook! Ik pak elke gelegenheid aan om te trainen en zit elke dag met de kinderen in de speeltuin, dat snap je 😉

De muur

Persoonlijk mijn minst favoriete onderdeel, omdat ik hier nog steeds pijn van heb, maar ook hier moet je aan geloven als je een obstakel parcour aflegt. De eerste keer dat we dit onderdeel gingen doen zei de trainer dat we eerst zelf maar moesten kijken of het ons lukte, waardoor ik frontaal tegen de muur aan sprong en met mijn enkels eronder klapte. Super lomp, maar enorm pijnlijk. Vervolgens legde hij uit hoe het moest en liet het ‘even’ zien – wat er heel tof uitzag en waardoor ik even afgeleid was door zijn souplesse en het vervolgens dus nog niet snapte -. Bij de les blijven, Kimmie, kom op! Met een opstapje (hoe saai) lukte me het in ieder geval wel om boven op de muur te komen en in mijn hoofd was ik zo bezig met de juiste techniek toe te passen, dat ik mijn hoogtevrees even vergat. Hoooo! Focus focus! En met een soepele zwaai stond ook ik aan de andere kant van de muur. Tadaaa! Daarna ben ik drie weken blauw geweest, geen grap en echt heel heftig ook, maar volgens mij zei ik dat het geen sport is om mooi van te worden.

22 april: Time to die

Zo voelt het wel. Want weet je, hoe hard je ook traint op zo’n parcours, het is niks vergeleken bij Mud Masters. Poedelen in ijswater, van de schans des doods glijden of de ‘human canon’. Slik. Dat laatste is ook echt een onderdeel van het parcours. Kom jij me wegdragen?