Persoonlijk: Zwanger met Placenta Praevia

Onlangs ben ik bevallen van ons vierde kindje. Ons eerste kindje wat zonder hormoonbehandelingen zomaar spontaan besloot te groeien in mijn baarmoeder. Niet gepland, maar enorm welkom. Een hele mooie verrassing. Alleen werd er met de 20 weken echo geconstateerd dat ik een placenta praevia had, een placenta die de baarmoedermond blokkeert. De zwangerschap en bevalling zou volgens experts niet heel prettig verlopen. Het komt maar heel weinig voor, dus daarom schrijf ik mijn ervaring in dit artikel.

De positieve test was een grote verrassing

Ben en ik hadden al drie kinderen en daarmee dachten we dat we wel compleet waren. Alle drie de kinderen zijn er gekomen met hulp, want zelf zwanger worden kon ik niet door PCOS. Na het krijgen van ons derde kindje werd er bij mij ook voorstadium baarmoederhalskanker geconstateerd. Binnen no time lag ik in de beugels voor een lisexisie. Er werd een stukje van mijn baarmoedermond verwijderd en daarmee waren de slechte cellen verwijderd. Heel fijn dat dit goed is afgelopen en ik na CIN3 weer PAP1 heb. Nog steeds wel HPV positief, dus blijf iedere 6 maanden op controle komen.

Na de lisexisie merkte ik ineens dat ik een normale cyclus kreeg en de gynaecoloog bevestigde dat ik inderdaad een eisprong had. Niet dat ik van plan was om zwanger te worden. Het tegenovergestelde eigenlijk, maar toch had ik begin april 2023 ineens een positieve test in mijn handen. Even slikken, want het was zo onverwachts, maar zeker welkom. Dit is wat ik de andere 3 keer ook zo gehoopt had, maar het zwanger worden verliep toen helemaal niet spontaan met al die berekeningen, follikelmetingen en bloedafnames.

Alleen maar ziek

Het 1e trimester was echt vreselijk. Ik was alleen maar beroerd en zat niet lekker in mijn vel. Met een uitje van mijn werk zijn we nog naar Schotland geweest, maar daar voelde ik me ook te beroerd steeds. In het toilet bij een restaurant spugen en veel in bed gelegen. Wat een ellende. Gelukkig kwam daar in het 2e trimester wel echt een einde aan en naarmate ik richting het 3e trimester ging, dacht ik dat ik de wereld wel aan kon. De roze wolk was er en ik voelde me blij en fit. Het ging echt heel goed dacht ik.

De 20 weken echo was een shock

Toen kwam de 20 weken echo ook nog om de hoek. Altijd heel erg spannend. Zal alles goed zijn? Is het kindje gezond? Zeker met een vierde kindje denk je dat je misschien niet vier keer op een rij een gezond kindje kan krijgen. Gelukkig was alles goed met de baby! Toen ging ze de placenta bekijken. Standaard procedure om het te lokaliseren en te zien hoe hij ligt. Daar kwam het nieuws wat me dwars zou blijven zitten tot na de bevalling.

Ik had een placenta Praevia. Een placenta die voor de baarmoedermond ligt. Niet een paar millimeter, maar hij lag er 6 centimeter overheen. Dat betekende eigenlijk direct dat een natuurlijke bevalling er niet in zou zitten en ik opnieuw een keizersnede zou moeten. Ook zou ik bloedingen kunnen krijgen tegen het einde van de zwangerschap.

Het nieuws van de keizersnede kwam echt als een shock. Ik heb bij mijn oudste een zeer traumatische ervaring gehad met die keizersnede en ik had echt niet zien aankomen dat ik dit weer opnieuw zou moeten beleven na twee vaginale bevallingen. Er werd me EMDR aanbevolen, omdat ik niet meer kon communiceren zodra het over de komende keizersnede ging en dit heb ik direct gedaan. Dat heeft enorm geholpen de emotie los te laten.

Een paar weken later kreeg ik nog uitgebreidere echo’s waaruit bleek dat de placenta ook nog voor mijn oude keizersnede litteken lag en er ook nog een kans was dat mijn baarmoeder aan de placenta vastgegroeid zat (placenta accreta). Ook lagen er grote bloedvaten voor de plek waar ze de incisie zouden moeten maken, dus er zou preventief bloed klaargelegd worden bij de keizersnede, want bloederig zou het worden en de kans zou bestaan dat mijn baarmoeder ook verwijderd moest worden. Niet leuk om dit van tevoren te weten, maar wel fijn dat ze daardoor voorbereid waren.

Bloedingen door Placenta Praevia

De zwangerschap ging eigenlijk verder echt heel goed. Ondanks dat ik iedere keer bang was als ik naar het toilet zou gaan dat ik bloed zou verliezen, bleven de bloedingen uit. Heel even dacht ik dat het mij niet ging overkomen. Ik las op internet (je gaat toch Googelen) dat de meeste vrouwen die een placenta praevia hadden, al gedurende de hele zwangerschap wat bloed hadden verloren en dat was bij mij ook niet zo.

Tot ik de 30 weken aantikte. Daar begon het. De ellende van de Placenta Praevia. Ik ging naar bed en voelde ineens wat warms stromen. Ben kwam net thuis van zijn late dienst en ik rende in paniek naar beneden. Het was veel bloed, maar het was me verteld dat dit ging gebeuren. Ik belde direct het ziekenhuis en binnen een kwartier stond de ambulance op de stoep om me naar het UMCG te brengen.

In het UMCG ging ik meteen aan de CTG en werd er bloed afgenomen. Alles bleek goed te zijn met de baby en het bloeden stopte ook wel snel. Het was een vat van de placenta die geknapt was door het groeien van de baarmoeder. Ik moest 2 dagen blijven en mocht weer naar huis. Twee weken later gebeurde het weer en daarna kreeg ik bijna om de dag bloedingen.

Het ziekenhuis werd mijn tweede thuis

Er werd besloten dat ik niet meer naar huis kon door Placenta Praevia. De ene bloeding was groter dan de andere, maar ze kwamen zo frequent dat ik in het ziekenhuis moest blijven. Ik miste Ben en de kinderen, maar wist wel dat dit beter zou zijn. Ik lag met nog drie meiden op de afdeling Obstetrie. Wat voor mij wel fijn was. Niemand lag daar voor de lol en je maakt daardoor ook wel wat mee samen als je 24/7 bij elkaar op de kamer bent. Nare momenten, maar ook gezellige momenten.

Er kwam een sepsis bij

Op 8 november werd ik tussen de middag niet lekker. Ik wilde gaan slapen en sloeg de lunch over. Niks voor mij, Ik voelde koude rillingen over mijn lichaam komen en belde de zuster voor warme dekens en paracetamol. Toen ben ik in slaap gevallen en toen ik wakker werd, voelde ik me beter.

Toen ik ’s avond opnieuw wilde gaan slapen kreeg ik een hele grote aanval. Ik voelde weer koude rillingen opkomen. Het leek bijna wel epilepsie. Het hele bed schudde. Ik drukte weer op het belletje, want ik kon mijn ademhaling ook niet meer onder controle krijgen. Ik dacht dat ik flauw ging vallen. Binnen korte tijd stonden er overal mensen aan mijn bed. Mijn temperatuur was 40.5, ze probeerden een 2e infuus bij te prikken voor antibiotica en vocht. Ze legden een katheter aan om te zien of mijn nieren het niet hadden begeven, want ze waren bang voor bloedvergiftiging. Ik had zo’n enorme dorst! Een van de zusters had wel 6 koppen water en limonade voor me gepakt. Mijn hartslag was veel te hoog en de hartslag van de baby ging naar 220. Ik wist echt niet wat er aan de hand was.

Toen reden ze me weg naar de isoleerkamer. Hier konden ze rustig de hele nacht verder aan mij rommelen met van alles en nog wat. Het is allemaal een waas wat er die nacht verder is gebeurd, maar ik kwam gelukkig uit die sepsis met al mijn organen nog intact. Dat mijn lichaam het aan het opgeven was, was wel duidelijk. Een sepsis is iets waar je aan kan overlijden. Dat realiseerde ik me pas in de kraamweek. Je organen schakelen zich op den duur een voor een uit, door een te lage bloeddruk.

Placenta Praevia: Toen kwam de grootste bloeding

De dag erna ging het redelijk. Nog steeds een hoge hartslag, de baby ook. Het was niet helemaal goed en ik voelde me er ook niet gerust op. Op dat moment wilde de arts nog steeds dat de baby in mijn buik bleef. Ik was er allang klaar mee. Ik trok het niet meer. Tot in de middag de grootste bloeding kwam en niet meer stopte. Ik verloor heel veel bloed in korte tijd. Ze wilden het nog 2 uur aankijken, maar er veranderde niets. Het verlossende antwoord kwam dat de OK klaar werd gemaakt. Eindelijk, dacht ik, maar ik was ook doodsbang. We gingen nu het moment beleven waar ik al die tijd al zo bang voor ben geweest.

Keizersnede met Placenta Praevia en Placenta Accreta

Ik werd de OK ingereden. Ben moest eerst in een andere kamer wachten tot de ruggenprik gezet was. Ik begon te huilen toen ik al die mensen in pakjes zag op de OK. Het ging nu echt gebeuren en ik was doodsbang. Ze wilden dat ik rechtop ging zitten voor de prik. Op het moment dat ik kracht zette om overeind te komen kwamen er hele grote stolsels los. Het leken wel organen. Zelfs het personeel was even in paniek, omdat het wel op de placenta leek. Nu was het echt maar goed dat ik klaar werd gemaakt voor de keizersnede want dit was niet goed.

Elk moment van de keizersnede heb ik echt in angst doorstaan. Er waren twee artsen bezig met opereren en ze hebben geen moment laten merken aan mij dat er paniek was. Ik vond het soms heel eng omdat ik last kreeg met ademhalen en ik werd soms heel beroerd, maar daar hadden ze allemaal middeltjes voor die ze dan in mijn infuus spoten.

De baarmoeder werd hoger geopend, omdat ze de placenta moesten ontwijken en mijn placenta zat toch aan de baarmoeder vastgegroeid. Heel bizar hebben ze hem toch los kunnen maken zonder mijn baarmoeder te verwijderen. Wel heb ik meteen mijn eileiders laten verwijderen, want ik wilde dit niet nog eens. Ze zijn in totaal 2 uur bezig geweest om alles voor elkaar te krijgen en ik heb tijdens de operatie 2 liter bloed verloren door de placenta praevia. Hierdoor heb ik een dag later nog eens een bloedtransfusie gehad, want het ging niet zo lekker met mijn hb. Ook hebben ze voor het stelpen van de bloedingen een bakri ballon ingebracht die er een dag in moest blijven. Heel kundig allemaal, maar ik lag dus onder de infuzen en slangetjes.

Dankbaar voor het kundige personeel

Het was gelukt. Alles was achter de rug! We hebben een prachtige zoon erbij gekregen, gezond en wel en ik leefde ook nog half haha! De eerste weken was het herstel echt pittig en nu ik drie weken verder ben, merk ik nog steeds dat ik niet helemaal de oude ben. Gesprekken voeren met mensen vind ik heel lastig, Ik kan even niet goed plaatsen wat mensen precies zeggen en weet dan ook niet zo goed te antwoorden. Ook op sommige woorden komen lukt niet en ik ben enorm traag. Dat levert een beetje awkward situaties op, mensen vinden me vast vreemd. Maar goed, het herstel duurt gewoon heel lang. Het was een pittige tijd en nu gaan we vooral genieten.

Nogmaals: Placenta Praevia komt maar voor ongeveer 3% voor. Dus maak je geen zorgen als je placenta een beetje bij de baarmoedermond ligt. Meestal groeien ze nog mee omhoog.